هر وقت دلش می گرفت به کنار رودخانه می آمد در ساحل می نشست و به آب نگاه می کرد .پاکی و طراوت آب غصه هایش را می شست . اگر بیکار بود همانجا می نشست و مثل بچه ها گل بازی می کرد آن روز هم داشت با گل های کنار رودخانه خانه می ساخت. جلوی خانه باغچه ایی درست کرد و توی باغچه چند ساقه علف و گل صحرایی گذاشت. ناگهان صدای پایی شنید ، برگشت و نگاه کرد . زبیده خاتون ( همسر خلیفه) با یکی از خدمتکارانش به طرف او آمد . به کارش ادامه داد .

همسر خلیفه بالای سرش ایستاد و گفت :

بهلول چه می سازی ؟

بهلول با لحنی جدی گفت ؟

بهشت می سازم.

همسر هارون که می دانست بهلول شوخی می کند ، گفت :

آن را می فروشی ؟

بهلول گفت :

می فروشم

قیمت آن چند دینار است ؟

صد دینار .

زبیده خاتون گفت :

من آن را می خرم .

بهلول صد دینار را گرفت و گفت :

این بهشت مال تو ، قباله آن را بعد می نویسم و به تو می دهم .

زبیده خاتون لبخندی زد و رفت . بهلول ، سکه ها را گرفت و به طرف شهر رفت . بین راه به هر فقیری رسید یک سکه به او داد ، وقتی تمام سکه ها رو صدقه داد ،با خیال راحت به خانه برگشت . زبیده خاتون همان شب در خواب وارد باغ بزرگ و زیبایی شد . در میان باغ ، قصر هایی دید که با جواهرات هفت رنگ تزیین شده بود .گلهای باغ ، عطر عجیبی داشتند . زیر هر درخت چند کنیز زیبا آماده به خدمت ایستاده بودند .

یکی از کنیز ها ، ورقی طلایی رنگ به زبیده خاتون داد و گفت :

این قباله همان بهشتی است که از بهلول خریده ای .

وقتی زبیده از خواب بیدار شد از خوشحالی ماجرای بهشت خریدن و خوابی را که دیده بود برای هارون تعریف کرد .

صبح زود هارون یکی از خدمتکارانش را به دنبال بهلول فرستاد . وقتی بهلول به قصر آمد .هارون به او خوش آمد گفت و با مهربانی و گرمی از او استقبال کرد .بعد صد دینار به بهلول داد و گفت :

یکی از همان بهشت هایی را که به زبیده فروختی به من هم بفروش.

بهلول سکه ها رو به هارون پس داد و گفت :

به تو نمی فروشم .

هارون گفت :

اگر مبلغ بیشتری می خواهی ، حاضرم بدهم

بهلول گفت :

اگر هزار دینار هم بدهی ، نمی فروشم .

هارون ناراحت شد و پرسید :

چرا ؟

بهلول گفت :

زبیده خاتون، آن بهشت را ندیده خرید ، اما تو می دانی و می خواهی بخری ، من به تو نمی فروشم .

فردا ، رازی است ناگشوده، اما امروز یک هدیه است

سلام ...خوبین ....؟ منو نمی بیند حالتون خوبه ....دماغتون چاقه ......اوضاع بر وفق مراده ....

فقط اومدم بگم :

خداوند هرگز به ما رویایی نمی ده که توان تحقق بخشیدن به اون رو نداشته باشیم ......

به رویاهات فکر کن .

تا سال دیگه....

سال ها دو برادر با هم در مزرعه ای که از پدرشان به ارث رسیده بود، زندگی می کردند. یک روز به خاطر یک سوء تفاهم کوچک، با هم جرو بحث کردند. پس از چند هفته سکوت، اختلاف آنها زیاد شد و از هم جدا شدند.

یک روز صبح در خانه برادر بزرگ تر به صدا درآمد. وقتی در را باز کرد، مرد نجـاری را دید. نجـار گفت: من چند روزی است که دنبال کار می گردم، فکرکردم شاید شما کمی خرده کاری در خانه و مزرعه داشته باشید، آیا امکان دارد که کمکتان کنم؟....

برادر بزرگ تر جواب داد:  بله، اتفاقاً من یک مقدار کار دارم. به آن نهر در وسط مزرعه نگاه کن، آن همسایه در حقیقت برادر کوچک تر من است. او هفته گذشته چند نفر را استخدام کرد تا وسط مزرعه را کندند و این نهر آب بین مزرعه ما افتاد. او حتماً این کار را بخاطر کینه ای که از من به دل دارد، انجام داده.
سپس به انبار مزرعه اشاره کرد و گفت: در انبار مقداری الوار دارم، از تو می خواهم تا بین مزرعه من و برادرم حصار بکشی تا دیگر او را نبینم.
نجار پذیرفت و شروع کرد به اندازه گیری و اره کردن الوار. برادر بزرگ تر به نجار گفت: من برای خرید به شهر می روم، اگر وسیله ای نیاز داری برایت بخرم.
نجار در حالی که به شدت مشغول کار بود، جواب داد: نه، چیزی لازم ندارم.
هنگام غروب وقتی کشاورز به مزرعه برگشت، چشمانش از تعجب گرد شد. حصاری در کارنبود. نجار به جای حصار یک پل روی نهر ساخته بود.
کشاورز با عصبانیت رو به نجار کرد و گفت: مگر من به تو نگفته بودم برایم حصار بسازی؟
در همین لحظه برادر کوچک تر از راه رسید و با دیدن پل فکرکرد که برادرش دستور ساختن آن را داده، از روی پل عبور کرد و برادر بزرگترش را در آغوش گرفت و از او برای کندن نهر معذرت خواست.
وقتی برادر بزرگ تر برگشت، نجار را دید که جعبه ابزارش را روی دوشش گذاشته و در حال رفتن است.
کشاورز نزد او رفت و بعد از تشکر، از او خواست تا چند روزی مهمان او و برادرش باشد.
نجار گفت: دوست دارم بمانم ولی پل های زیادی هست که باید آنها را بسازم.

دخمل های عسیس خودم  لوزتون مبالک

یه کم بخندیم :

میگن آدما می تونن پسر باشن ولی تجربه ثابت کرده که پسرا نمی تونن آدم باشن

روز دختر مبارک