بال هایی دارم از جنس خیال با تنی خیس از مه به طواف ماه می روم

آهنگ حروف نامت که از لبانم می گذرد و وسعت آسمانم را می رقصاند و

دستهایم را که در هوایت می چرخانم رها می شوم از سنگینی زمین

آسمانی در من اتفاق می افتد و فوج فوج ستاره تاریکی صورتم را می بوسد

و در اولین پگاه چشمهایم شوق دیدنت را بر تارک آسمان نقاشی میکند

من دچار می شوم به عاشقی

انگار تمام ستارگان به تن نیلوفری ام می پیچند خدا گونه بزرگ می شوم

و چقدر مهربان می شود آسمان با من

وه که شیرین است رویای به تصویر کشیدن دیدنت

راستی هیچ میدانی فاصله از نذر خاک تا اجابت آسمان گاهی فقط یک قطره اشک راه است

و گاهی هم یک سفر زندگی ؟!؟

کجایی ؟

پس چرا نمیایی ؟

خسته شدم از این برزخ دنیا